Toen regisseur Hugo Martin onthulde dat het leidende principe voor DOOM: The Dark Ages "Stand and Fight" was tijdens de ontwikkelaar van Xbox Direct, trok het onmiddellijk mijn interesse. Deze benadering staat in schril contrast met de hectische, bewegingsgerichte gevechten van de vorige titel van ID-software, Doom Eternal. Eén vijand in Doom Eternal omvat deze nieuwe mantra echter perfect: de Marauder. Ondanks dat hij een van de meest verdeeldheid in de franchise is, heeft de Marauder mijn bewondering gewonnen. Het besef dat DOOM: de gevecht van de Dark Ages draait om te reageren op felgroene signalen - net als het verslaan van de Marauder - mijn opwinding voor het spel opgelost.
Wees gerust, de donkere eeuwen beperkt je niet tot een directe confrontatie met een vijand zo wendbaar en lastig als de Marauder van Eternal. Terwijl de Agaddon Hunter, afgeschermd en een dodelijke combo -aanval beschermen en uitoefenen, een uitdaging vormt, doordringt de essentie van de uitdagende ontmoetingen van Eternal elke vijand in de donkere eeuwen. Het spel heeft de principes van de Marauder opnieuw voorgesteld, verfijnt en brengt opnieuw toe aan de kerngevechtsmechanica, wat resulteert in gevechten die de strategische diepte van Marauder -gevechten belichamen zonder hun frustraties.
De Marauder in Doom Eternal is een unieke tegenstander. Meestal omvat gevechten in eeuwig omcirkelen van de arena, snijden door mindere vijanden en jongleren tussen grotere bedreigingen. Het wordt vaak beschreven als een managementspel, waardoor je moet jongleren met snelheid, ruimte en wapens om de Horde te regelen. Wanneer een Marauder echter de strijd binnengaat, verandert dat allemaal. Deze formidabele vijand, gewapend met een bijl en een jachtgeweer, vereist onverdeelde aandacht, vaak aangetroffen in één-op-één scenario's. In grotere gevechten is de beste strategie om zijn aanvallen te ontwijken, andere vijanden vrij te maken en dan te staan en te vechten.
De Marauder van Doom Eternal is een van de meest controversiële vijanden in de FPS -geschiedenis. | Afbeelding Credit: ID Software / Bethesda
Stilling stilstaan is niet letterlijk in doom eeuwig; Het gaat erom het slagveld te domineren door strategische positionering. Te dichtbij, en de shotgun -explosie van de Marauder is bijna onvermijdelijk. Te ver, en je bent buiten bereik van zijn bijl, wat cruciaal is omdat hij alleen kwetsbaar is tijdens de opwinding van de bijl, aangeduid door zijn ogen die felgroen flitsen. Dit korte venster is uw kans om schade aan te richten, die precieze positionering en timing vereisen.
Evenzo speelt in Doom: The Dark Ages het felgroene signaal een cruciale rol. Een eerbetoon aan het originele spel, demonen ontketenen volleys van projectielen, waaronder groene raketten die kunnen worden gepareerd met het nieuwe schild van de Doom Slayer en ze terugsturen naar de vijand. Aanvankelijk een defensieve tactiek, wordt het Parry een krachtig offensief hulpmiddel zodra je het Rune-systeem van het schild ontgrendelt, waardoor je vijanden met bliksem kunt verdoven of je op schouder gemonteerde kanon activeren.
Het navigeren van de slagvelden van de donkere eeuwen omvat een reeks gerichte, één-op-één confrontaties met verschillende formidabele demonen. Hoewel overleving niet alleen afhankelijk is van deze groene signalen, maakt het gebruik van de Shield Runes niet een essentieel onderdeel van je arsenaal. Het integreren in uw gevechtsstrategie onthult de gedeelde mechanica met de Marauder -gevechten van Eternal. Je moet de optimale afstand vinden, omdat demonen niet van dichtbij schieten, en wanneer groene bollen verschijnen, moet je jezelf correct positioneren om ze te pareren. Snelle reacties zijn essentieel, net als bij de bijlzwaai van de Marauder, waardoor je reis omgezet in een reeks strategische stand-offs.
De introductie van de Marauder in Doom Eternal werd bekritiseerd wegens het verstoren van de stroom van de game, waardoor spelers gedwongen werden hun meesterlijke technieken te verlaten. Deze verschuiving is wat ik waardeer aan de Marauder - het vereist een andere aanpak temidden van de balletische gameplay van Eternal. Terwijl Eternal de conventies van first-person shooters brak, daagde de Marauder zelfs die nieuwe regels uit en presenteerde de ultieme test. Hoewel ik van deze uitdaging geniet, begrijp ik waarom velen het frustrerend vinden.
! [] (/Uploads/24/682736E99F8F0.Webp> De Agaddon Hunter is misschien wel de meest Marauder-achtige vijand in de donkere eeuwen, maar elke demon heeft een beetje van Eternal's meest angstaanjagende vijandvoet in hen. | Image Credit: ID Software/Bethesda
DOOM: The Dark Ages gaat dit aan door verschillende "dansen" in zijn gevechtssysteem op te nemen. Elk groot vijandig type heeft zijn eigen gelijke groene projectiel of melee -aanval, waardoor verschillende tactieken nodig zijn. De Mancubus lanceert bijvoorbeeld energie "hekken" met groene "pilaren" waarvan u moet weven om ze te pareren. De vagine stuurt een volley van bollen, waardoor je ertoe aanzet om ze af te buigen, terwijl de Revenant de Marauder nauw nabootst en onkwetsbaar blijft totdat je de groene schedels loopt.
Met elke demon die uniek voetenwerk vereist, voelen nieuwe vijanden minder storend aan. De Agaddon Hunter en Komodo kunnen een moeilijkheidsspiek introduceren met hun melee -aanvallen, maar tegen die tijd ben je gewend om je bewegingen en reacties aan te passen. In tegenstelling tot de Marauder, die botste met de vastgestelde regels van Eternal voor het gebruik van specifieke wapens voor verschillende demonen, bereidt de Dark Ages spelers vanaf het begin voor op zijn reactiegebaseerde mechanica.
Het ontwerp van de Marauder was nooit de kwestie; Het was de onverwachte verschuiving in gameplay die spelers overrompeld had. DOOM: The Dark Ages integreert deze op reactie gebaseerde monteur naadloos in zijn kern, waardoor het minder een verrassing en meer een nietje is. Hoewel de uitdaging misschien minder intens is vanwege een meer vergevingsgezinde Parry -venster, verbiedt de essentie van de Marauder - die je staking aan het groene licht stopt - een integraal onderdeel van elke strijd. De donkere eeuwen herinterpreteren deze ideeën, maar ze zijn onmiskenbaar aanwezig. Je staat en je vecht.
