Tijdens een recente hands-on demo van Doom: The Dark Ages, merkte ik dat ik onverwacht werd herinnerd aan Halo 3. De ervaring begon met mij schrijlings op een Cyborg-draak, waarbij machinegeweer brand had ontketenen bij een demonisch gevechtsschip. Na het vernietigen van de defensieve torentjes van het schip landde ik op het schip en stormde door de lagere dekken, waardoor de bemanning werd gereduceerd tot louter rode slop. Even later barstte ik door de romp op mijn draak en zet ik mijn meedogenloze aanval op Hell's Machines voort.
Deze volgorde droeg een opvallende gelijkenis met de aanval van de hoofdleider op de scarab-tanks van het Covenant in Halo 3. De overgang van luchtaanval naar instapactie, hoewel uitgevoerd met een holografisch gevleugelde draak en een occulte vliegende boot, herhaalde de kernervaring van Halo. Interessant is dat dit niet het enige moment was dat herinneringen aan Halo opriep. Terwijl de donkere eeuwen de kenmerkende gevecht van Doom behoudt, voelt het campagneontwerp denken aan shooters uit het einde van de jaren 2000, met uitgebreide tussenfilmpjes en een focus op nieuwe gameplay-mechanica.
Over twee en een half uur speelde ik vier niveaus van Doom: The Dark Ages. Het eerste niveau, de opener van de campagne, weerspiegelde de strak snelle en zorgvuldig ontworpen niveaus van Doom (2016) en het vervolg. De daaropvolgende niveaus introduceerden echter een mech, de bovengenoemde draak en uitgebreide slagvelden gevuld met geheimen en minibosses. Dit afwijking van de traditionele focus van Doom op mechanische zuiverheid trok parallellen met games zoals Halo, Call of Duty en zelfs oudere James Bond -titels zoals Nightfire, bekend om hun gescripte setpieces en unieke mechanica.
Deze richting is intrigerend, vooral gezien het verleden van Doom. De geannuleerde Doom 4 zou lijken op Call of Duty met zijn moderne militaire esthetiek, nadruk op personages en filmische verhalen. ID -software verwierp uiteindelijk deze aanpak voor Doom (2016), maar hier zijn we in 2025 met de donkere eeuwen die vergelijkbare elementen omarmen.
Het snelle tempo van de campagne wordt onderbroken door nieuwe gameplay -ideeën die de meest innovatieve sequenties van Call of Duty weerspiegelen. Mijn demo begon met een langdurig filmpje dat het rijk van Argent d'ur, de weelderige Maykrs en de Night Sentinels, de Knightly -bondgenoten van de Doom Slayer opnieuw introduceerde. De slayer wordt afgeschilderd als een angstaanjagende legende, een bedreiging op nucleaire niveau op twee benen. Deze filmische benadering van de overlevering, die doet denken aan Halo, strekt zich uit tot de niveaus waar NPC Night Sentinels overal worden verspreid, waardoor het gevoel deel uit te maken van een grotere kracht, net als Master Chief.
Het inleidende filmpje is zwaar op karakterwerk en het valt nog te bezien of dit nodig is voor DOOM. Persoonlijk gaf ik de voorkeur aan de subtielere verhalen van de vorige games, die omgevingsontwerp en Codex -vermeldingen gebruikten om het verhaal over te brengen. De tussenfilmpjes in de donkere eeuwen zijn genadig kort en dienen alleen om missies op te zetten zonder de intense stroom van de game te onderbreken.
Andere onderbrekingen komen echter in de vorm van gevarieerde gameplay. Na de openingsmissie, die begint met het slachten van de jachtgeweer en eindigt met het pareren van Hell Knights met behulp van het nieuwe schild van de Slayer, merkte ik dat ik een Pacific Rim-achtige Atlan Mech bestond om Demonic Kaiju te bestrijden. Toen stierf ik op de cybernetische draak en viel ik gevechtsschepen en pistool op. Deze strak gescripte niveaus introduceren nieuwe gameplay-ideeën die doen denken aan de opvallende sequenties van Call of Duty, zoals de AC-130 Gunship Mission of Infinite Warfare van Modern Warfare. De Mech -gevechten zijn langzaam en zwaar, terwijl de Dragon -sequenties snel en wendbaar zijn, waardoor een belangrijke verschuiving in gameplay ontstaat die ver weg aanvoelt van Classic Doom.
Veel van de beste FPS-campagnes gedijen op een dergelijke variëteit, met Half-Life 2 en Titanfall 2 die de standaard stellen. Halo's blijvende succes is deels te wijten aan de mix van sequenties voor voertuigen en on-voet. Toch weet ik niet zeker of deze aanpak voor ondergang zal werken. De donkere eeuwen blijft een complexe schutter en eist constante aandacht terwijl je jongleert met schoten, schildworpen, parries en melee -combo's. De sequenties van Mech en Dragon voelen daarentegen minder boeiend aan, bijna als QTes vanwege hun strak gecontroleerde gevechten.
In Call of Duty is overstappen op een tank of gunship minder schokkend omdat de mechanische complexiteit vergelijkbaar is met gameplay op voet. In de donkere eeuwen is de ongelijkheid tussen gameplay -stijlen echter grimmig, zoals een gitarist van de middelbare school die naast Eddie Van Halen speelt. Terwijl de kerngevecht van Doom de ster blijft, lieten de Mech- en Dragon-sequenties me naar de actie op de grondniveau met een shotgun met dubbele harrel.
Mijn laatste uur met de donkere eeuwen introduceerde een andere maar meer veelbelovende aanpak. Het "belegering" -niveau is opnieuw gericht op het uitzonderlijke gunplay van ID maar binnen een enorm, open slagveld. Het doel van het vernietigen van vijf Gore-portals voelde als multi-objectieve missies van Call of Duty, maar het deed me ook denken aan Halo's contrast tussen binnen- en buitenomgevingen. De grotere ruimtes vereiste herschikkende wapenbereiken, met behulp van ladingsaanvallen om grote afstanden te dekken en het schild te gebruiken tegen tankartillerie.
De uitbreiding van Doom's PlaySpace kan leiden tot pacingproblemen, omdat ik merkte dat ik terugging door lege gebieden. Het integreren van de draak in deze niveaus, verwant aan Halo's Banshee, kan het tempo handhaven en de draak essentieeler laten voelen. Als een dergelijk niveau verder gaat dan wat ik heb gezien, zou het een welkome toevoeging zijn.
De terugkeer van ideeën van de geannuleerde Doom 4, zoals gemeld door Kotaku in 2013, is fascinerend. Deze omvatten gescripte setpieces en verplichte voertuigscènes, vergelijkbaar met de Atlan- en Dragon -secties in de donkere eeuwen. Marty Stratton van ID -software bevestigde in een 2016 NOCLIP -interview dat Doom 4 dichter bij Call of Duty was, met meer filmische verhalen en personages. Nu nemen de donkere eeuwen deze elementen op in de moderne DOOM -formule, met instapactiesetpieces, weelderige cinematica, een bredere cast en belangrijke kennis onthullen.
De kern van de donkere eeuwen blijft zijn viscerale, on-voet gevechten. Niets in de demo suggereerde dat het niet de belangrijkste attractie zou zijn, en elk moment dat ik speelde bevestigde de status als een andere briljante heruitvinding van de kerngameplay van Doom. Hoewel dit alleen de campagne zou kunnen vervoeren, heeft ID -software andere plannen. Sommige van de nieuwe ideeën voelen mechanisch dun aan, waardoor ze zich zorgen maken dat ze afbreuk kunnen doen aan de ervaring in plaats van het te verbeteren. Desalniettemin, met nog veel te zien, kijk ik uit naar 15 mei om terug te keren naar ID's ongeëvenaarde gunplay en om te zien of DOOM: The Dark Ages een goed gemaakte FPS-campagne uit de late jaren 2000 of een onsamenhangend is.
