Toen ik ging zitten om het nieuwste project van de ontwikkelaar MercurySteam, Blades of Fire , te spelen, verwachtte ik dat iets dat doet denken aan Castlevania van de studio: Lords of Shadow Games, bijgewerkt met moderne details geïnspireerd door God of War . Na een uur gameplay merkte ik dat ik ondergedompeld was in wat voelde als een zielsachtige ervaring, maar met alle statistieken gericht op wapens in plaats van een traditioneel RPG -karakterblad. Tegen het einde van mijn hands-on sessie van drie uur realiseerde ik me dat Blades of Fire eenvoudige categorisatie tart: het is gebouwd op bekende grond maar mengsels geleende elementen met nieuwe ideeën, wat resulteert in een uniek boeiende actie-avontuurspel.
Op het eerste gezicht lijkt Blades of Fire misschien een kloon van het werk van Sony Santa Monica, gezien zijn donkere fantasie-setting, zwaar getroffen gevechten en het perspectief van de derde persoon. Het deelt aanzienlijke overeenkomsten met de Noorse saga van Kratos, waaronder het verkennen van een kaart gevuld met draaiende paden en schatkisten, vergezeld van een jonge metgezel die helpt bij het oplossen van puzzels. Samen zochten we een vrouw van de wildernis die in een huis woonde bovenop een gigantisch wezen. Toch leent de game ook zwaar uit de bibliotheek van FromSoftware, met aambeeldvormige checkpoints die gezondheidsdrankjes en respawn-vijanden herstellen. Hoewel deze elementen overdreven vertrouwd kunnen zijn, zijn ze geweven in een wereld die de fantasie -esthetiek uit de jaren tachtig oproept.
De setting voelt alsof het Conan de barbaar gemakkelijk kan herbergen te midden van zijn gespierde krijgers, of de grillige wezens uit het labyrint van Jim Henson, zoals de orang-oetanachtige vijanden die stuiteren op bamboe pogo-sticks. Ook het verhaal heeft een retro -gevoel: een boze koningin is staal in steen geworden, en jij, die speelt als Aran de Lira - een smid -halfgod - versloeg haar om het metaal van de wereld te herstellen. Hoewel het verhaal en de personages misschien niet baanbrekend zijn, ligt de charme van het spel in zijn nostalgische aantrekkingskracht, die doet denken aan vele vergeten verhalen uit het Xbox 360 -tijdperk.
Waar het vuurbladen echt uitblinkt, is in zijn monteurs. Het gevechtssysteem is geworteld in directionele aanvallen, met behulp van elke gezichtsknop op de controller. Op een PlayStation -pad, bijvoorbeeld, richt Triangle op de kop, kruist de romp en veeg naar links en naar rechts. Door de houding van een vijand zorgvuldig te observeren, kunt u deze aanvallen exploiteren om de verdediging te doorbreken. Een soldaat die hun gezicht bewaakt, kan bijvoorbeeld worden verslagen door laag te richten. De viscerale impact van deze aanvallen wordt benadrukt door de bloederige visuals, met dikke sporen van bloed die uit wonden barsten.
Het systeem schijnt tijdens baasgevechten, zoals de eerste grote baas van de demo, een kwijlende trol met een tweede gezondheidsbalk die alleen kan worden beschadigd na het uiteenvallen ervan. De hoek van uw aanval bepaalt welke ledemaat wordt verbroken, waardoor strategische ontwapening van de trol mogelijk is. Nog dramatischer, je kunt het gezicht van de trol afsnijden en het blind en kwetsbaar maken totdat het regenereert.
Wapens in Blades of Fire vereisen aanzienlijke aandacht, in tegenstelling tot de meeste games. Ze saai met herhaald gebruik, elke staking die iets minder schade aanricht, waardoor het gebruik van een slijpsteen nodig is of overstap naar een andere houding. De rand en punt slijtage onafhankelijk van een tastbaar gevoel aan je wapens. Net als Monster Hunter moet je momenten vinden om je zwaard tijdens een gevecht te scherpen, hoewel elk wapen een duurzaamheidsmeter heeft die uiteindelijk tot verbrijzeling leidt. Wanneer dit gebeurt, kunt u het repareren op een aambeeldcontrolepunt of smelten om een nieuwe te maken.
Het wapenschermsysteem is een hoogtepunt van vuurbladen . In plaats van nieuwe wapens in de wereld te vinden, begin je helemaal opnieuw bij de smidse. Je kiest een basiswapensjabloon, geschetst op een schoolbord en past het aan - het instellen van de lengte van de paal van een speer of de vorm van zijn kop, die van invloed is op statistieken zoals bereik en schadestype. Verschillende materialen beïnvloeden het gewicht en de uithoudingsvereisten van het wapen en bevorderen een gevoel van echte knutselen. Na het ontwerpen van je wapen, moet je het fysiek op een aambeeld hameren door een ingewikkelde minigame, de lengte, kracht en hoek van elke staking regelen om een gebogen lijn op het scherm te matchen. Het overwerken van het staal verzwakt het wapen, dus efficiëntie is de sleutel. Uw optreden verdient een sterrenclassificatie en bepaalt hoe vaak u uw creatie kunt repareren voordat deze voor altijd verloren is.
Hoewel ik het concept van Forge en zijn op vaardigheden gebaseerde aanpak waardeer, voelde de minigame frustrerend complex, met onduidelijke verbindingen tussen stakingen en de resulterende metaalvorm. Hopelijk zullen verbeteringen of een betere tutorial deze functie verbeteren vóór de lancering.
De visie van MercurySteam voor Blades of Fire reikt verder dan de demo, gericht op een diepe verbinding tussen spelers en hun gemaakte wapens tijdens een reis van 60-70 uur. Terwijl je verkent, vind je nieuwe metalen om je wapens te verslaan en te verbeteren, waardoor ze geschikt blijven voor nieuwe uitdagingen. Het doodssysteem versterkt deze band: bij de nederlaag laat je je huidige wapen vallen en respawn zonder, hoewel het in de wereld blijft om te herstellen. Deze monteur, geïnspireerd door Dark Souls , voegt een laag zinvolle bevestiging toe aan je bewapening.
Vuurbladen zijn sterk gebaseerd op Dark Souls en zijn broers en zussen, als gevolg van de invloed van Software op het genre. Het dient ook als een spirituele opvolger van Blade of Darkness , een spel ontwikkeld door de oprichters van Mercurysteam en beschouwd als een voorloper van de Souls -serie. Ondanks deze invloeden snijden Blades of Fire echter zijn eigen pad, opnieuw interpreteren van gevestigde systemen binnen een breder canvas van ideeën.
Mijn zorgen zijn onder meer of de ietwat generieke Dark Fantasy World een langdurig avontuur kan ondersteunen en de herhaling van dezelfde miniboss meerdere keren binnen drie uur tegenkomt. De diepe relatie tussen je vervalste messen en de vijanden die je tegenkomt, houdt me echter geïntrigeerd. In een tijdperk waarin complexe games zoals Elden Ring en Monster Hunter mainstream succes hebben gevonden, heeft Blades of Fire het potentieel om iets unieks en fascinerends te bieden voor het gaminglandschap.
Bladen van vuurschermen
